Je denken...

Er is een moment in ieders leven dat je voelt dat het denken je gevangenhoudt. Alsof je hoofd een eigen wil heeft en je overspoelt met vragen waar je geen rust in vindt. “Waarom doe ik dit? Wat betekent het? Welke keuze is juist?” Het lijkt alsof je een logische weg moet vinden, maar ondertussen merk je dat er geen bevredigend antwoord komt. Dit is het punt waar velen verdwalen, omdat ze geloven dat méér nadenken de oplossing gaat brengen. Terwijl in werkelijkheid precies dáár het probleem begint: je probeert met logica te grijpen wat alleen via gevoel ervaren kan worden.

We zijn opgevoed met de overtuiging dat ons verstand de hoogste raadgever is. Dat we pas veilig zijn als we alles snappen, verklaren en controleren. Maar dit is een illusie. Controle is geen veiligheid, controle is angst in vermomming. Het is je overlevingsmechanisme dat fluistert: “Als ik het maar begrijp, dan kan ik het aan.” Wat er in feite gebeurt, is dat je hoofd een echo herhaalt van oude patronen, van wie je ooit dacht te moeten zijn om erbij te horen, om niet verlaten te worden, om te overleven in de chaos van je jeugd of in de verwachtingen van de wereld.

Wanneer je dit ziet, besef je dat je brein niet neutraal is. Het is gevormd door verhalen van vroeger. Elke vraag die in je hoofd opkomt, draagt een afdruk van het verleden. “Ben ik wel goed genoeg? Kan ik dit wel? Wat als het fout gaat?” – dit zijn geen vragen uit het nu, dit zijn stemmen uit de tijd dat je leerde dat liefde voorwaardelijk was.

En toch blijf je in dat denken hangen, omdat het zo bekend voelt. Alsof piekeren je houvast geeft. Alsof je verstand je redder is. Maar dat verstand kan je nooit dichter bij je kern brengen, het kan je alleen verder verwijderen van de stilte in jezelf. Hoe harder je denkt, hoe meer afstand er ontstaat tussen jou en je gevoel.

Dit is waar de strijd tussen weten en voelen ontstaat. Het ene deel van jou zoekt verklaringen, schema’s, logica. Het andere deel fluistert zachtjes: “Ik wil alleen maar ervaren. Ik wil alleen maar zijn.” Die strijd voelt vermoeiend, omdat je telkens het idee hebt dat je een keuze moet maken: óf je volgt je hoofd, óf je volgt je hart. Maar wat als dat een valse tegenstelling is? Wat als je niet hoeft te kiezen? Wat als hoofd en hart elkaar kunnen ontmoeten en samenwerken, ieder op zijn eigen plek?

Het hart is niet irrationeel, zoals ons vaak is verteld. Het hart kent een diepere wijsheid, een waarheid die voorbij logica gaat. En het hoofd is niet verkeerd, het heeft zijn plek in ons leven. Maar wanneer het hoofd de leiding neemt, gaat het sturen vanuit angst. Wanneer het hart de leiding neemt, komt het hoofd in dienst van iets groters: jouw innerlijke waarheid.

Er is iets bevrijdends in dat besef. Je hoeft niet meer te vechten tegen je denken, je hoeft het alleen te herkennen voor wat het is: een overlevingsmechanisme. Je hoeft ook niet bang te zijn dat je zonder je hoofd kwetsbaar of verloren bent. Want jouw systeem is perfect afgestemd op wat nodig is. Zodra het werkelijk gaat om leven of dood, neemt jouw reptielenbrein automatisch het roer over. Dat oeroude deel van jou weet exact wat te doen: vechten, vluchten of bevriezen, afhankelijk van wat jouw lichaam op dat moment het beste kan redden. Je hoeft er niets voor te leren, je hoeft er niets voor te begrijpen. Het zit ingebakken in jouw natuur. Dat betekent: je kunt ontspannen. Jij bent veilig, ook als je niet alles onder controle hebt.

Dit is een waarheid die mensen vaak vergeten: veiligheid komt niet uit begrijpen, maar uit vertrouwen. Vertrouwen in je eigen natuur, vertrouwen in je gevoel, vertrouwen in het leven.

De uitnodiging is dus niet om méér antwoorden te zoeken, maar juist om ruimte te maken om te voelen zonder oordeel. Om stil te worden en te luisteren naar wat er werkelijk in jou leeft. Niet de verhalen die je hoofd herhaalt, maar de stille onderstroom die vaak veel eerlijker en eenvoudiger is. Dat kan confronterend zijn, want je komt jezelf tegen. Je komt de pijn tegen die je jarenlang hebt genegeerd. Je komt het verlangen tegen dat je hebt weggestopt. Je komt misschien de woede tegen die je niet durfde te uiten. Maar juist daar, in die rauwe eerlijkheid, ligt jouw bevrijding.

Het pad naar vrijheid is niet ingewikkeld, maar het vraagt moed. Het vraagt dat je stopt met eindeloos zoeken naar verklaringen en in plaats daarvan de stilte opzoekt. Het vraagt dat je het ongemak toelaat zonder meteen een oplossing te willen. Het vraagt dat je vertrouwt op wat je voelt, zelfs als je het niet kunt verklaren.

Wanneer je dit doet, gebeurt er iets bijzonders. De spanning in je systeem begint te zakken. Je merkt dat je minder vaak verdwaalt in je hoofd. Je ervaart rust die niet afhankelijk is van omstandigheden, maar die voortkomt uit jouw verbinding met jezelf. Dat is de vrijheid die je zocht. Niet een vrijheid die komt doordat alles onder controle is, maar een vrijheid die komt doordat je niet langer gevangen zit in controle.

Je bent niet gebroken, hoe vaak je dat misschien ook hebt gedacht. Je bent in beweging naar iets nieuws. Alles in jou is in transitie, zoals de seizoenen, zoals de golven van de zee. Je hoofd wil dat dit proces lineair en verklaarbaar is, maar je hart weet dat het cyclisch en mysterieus is. Groei voelt vaak chaotisch omdat het oude en het nieuwe tegelijk aanwezig zijn. Je voelt de echo’s van wie je ooit moest zijn én de roep van wie je werkelijk bent.

In mijn werk met mensen zie ik dit elke dag. Stellen die blijven hangen in ruzies omdat ze alles willen verklaren, maar vergeten te voelen wat er onder zit: het verlangen naar verbinding. Individuen die blijven analyseren waarom ze vastlopen, maar niet durven zakken in hun lijf waar de spanning werkelijk huist. Zodra er ruimte komt om te voelen, zonder oordeel, gebeurt er iets wat geen analyse ooit kan bereiken: heling.

Heling is geen proces van begrijpen, maar van toestaan. Het is een weg van voelen, ademen, luisteren, aanwezig zijn. Het is durven vertrouwen dat je lichaam, je hart en zelfs je reptielenbrein precies weten wat te doen. En dat jij niet alles hoeft te controleren om veilig te zijn.

Daarom zeg ik: wees niet bang. Alles komt echt goed. Niet omdat je hoofd alle antwoorden gaat vinden, maar omdat je hart de weg al kent. Niet omdat je controle hebt, maar omdat je vertrouwen kunt kiezen.

Ik help je voorbij de ruis naar je eigen waarheid. Ik begeleid je terug naar dat punt waar hoofd en hart elkaar niet bestrijden, maar elkaar versterken. Waar jij niet langer leeft vanuit angst en oude patronen, maar vanuit de vrijheid die in jou altijd aanwezig is geweest.

Als je voelt dat dit je raakt, nodig ik je uit om die eerste stap te zetten. Om niet alleen te lezen, maar te ervaren. Plan een vrijblijvende intake via www.intuitiefenintiem.com. Daar ontdek je hoe het is om in een veilige bedding jouw hoofd en hart weer samen te laten werken. En in mijn blogs vind je nog veel meer inzichten die je telkens een laag dieper meenemen.

Je hoeft dit pad niet alleen te lopen. Het vraagt moed, ja, maar het hoeft geen eenzame strijd te zijn. Samen kunnen we de patronen ontrafelen die je vasthouden, samen kunnen we de stilte vinden waarin je waarheid zich laat zien.

Want dit is waar het om gaat: dat jij weer voelt wie je werkelijk bent. Dat je niet blijft verdwalen in verklaringen, maar thuiskomt in je eigen ervaring. Dat je hoofd mag dienen en je hart mag leiden.

Liefs Francis🧡