Trauma fluistert, schreeuwt en volgt je overal

Trauma hoort bij jou, maar hoeft je niet te verstoren

Trauma.

Voor de een klinkt het als een zwaar woord, voor de ander als een dagelijkse realiteit.

En ja, er is verschil. Er bestaat trauma met een kleine t, zoals afwijzing of pesterijen die je keer op keer raken. En er bestaat trauma met een grote T, zoals geweld, misbruik of verraad. Maar hoe groot of klein het lijkt, de impact kan altijd enorm zijn.

Want een trauma is een trauma. Je kunt pijn niet met elkaar vergelijken.

Jouw pijn is van jou, en dat is genoeg reden om het serieus te nemen.

Misschien herken je dit wel: iemand zegt iets kleins, bijna onschuldig, en toch voel je het mes in je buik. Of je partner kijkt weg tijdens een gesprek en in jou wordt een golf van paniek of woede wakker. Voor de buitenwereld lijkt het overdreven, maar jij weet dat het niet zomaar uit het niets komt.

Dat is precies hoe trauma werkt:

het laat littekens achter die soms ineens voelbaar worden.

Het mechanisme van bescherming

Ons beeld van wat ons nu belemmert, was ooit onze redding.

Beschermingsmechanismen die we als kind opbouwden, waren toen nodig om door te gaan. Je ervaart iets heftigs, daar komt een primaire emotie bij zoals verdriet of angst. Maar die emotie voelt vaak te groot en te overweldigend.

Dus schuift je systeem er een secundaire emotie overheen.

Boosheid kan zich bijvoorbeeld bovenop angst leggen.

Controle kan zich bovenop verdriet zetten.

Die secundaire laag werkt als een schild dat je helpt te overleven.

Alleen in het nu drukt datzelfde schild je vaak weg van je eigen kern.

Denk maar eens terug aan een situatie waarin je boos uitviel, terwijl je diep vanbinnen eigenlijk bang was om iemand kwijt te raken.

Of dat je alles probeerde te regelen en te controleren, terwijl je vanbinnen verdrietig was omdat je je machteloos voelde. Herken je dat? Dat is precies hoe je systeem werkt. Het beschermt jou, maar tegelijkertijd zorgt het ervoor dat je niet meer bij je echte gevoel komt.

De sleutel ligt in de primaire emotie

Wanneer we trauma aankijken, gaat het niet om het eindeloos herhalen van verhalen of het telkens oproepen van het verleden.

Het gaat erom dat we ruimte maken voor de primaire emotie die toen geen plek kreeg. Die emotie leeft nog steeds in jou en voelt zich vaak afgewezen.

En net zoals jij bestaansrecht hebt, heeft dat deel van jou dat ook.

Een voorbeeld: stel dat je vroeger vaak genegeerd werd als je verdrietig was.

In plaats van huilen en troost ontvangen, leerde je je tranen inslikken en door te gaan. Nu, jaren later, merk je dat je in moeilijke momenten snel hard wordt of afstand neemt. Je boosheid of kilte is een secundaire laag die je beschermt tegen het opnieuw voelen van dat diepe verdriet. Maar als je dat verdriet de kans geeft om er te zijn, kan het eindelijk verzachten.

De paradox van licht en donker

Er is niemand die alleen maar gelukkig is. Stel je voor dat je elke dag dezelfde piekervaring zou hebben. Dan zou euforie niet langer euforie zijn, maar gewoonte.

Juist omdat er donkere momenten zijn, voel je het licht intenser. Juist omdat er pijn is, kan vreugde stralen. Beide kanten horen bij het leven, maar er moet een balans komen. Zonder die balans word je uit evenwicht getrokken en dat voel je in alles.

Misschien herken je dat je in periodes van verdriet denkt dat het nooit meer licht wordt. Totdat er ineens een klein moment is waarin je wél kunt lachen, en dat voelt bijna magisch. Of juist andersom: je voelt je intens gelukkig, maar dat geluk maakt je bang omdat je vreest dat het ooit weer weggaat.

Het laat zien dat licht en donker elkaar nodig hebben.

Het één kan niet bestaan zonder het ander.

Trauma en schuld

Vaak worstel je niet alleen met de pijn van het trauma zelf, maar ook met de vraag: wie is hier schuldig aan? Geef je jezelf de schuld, je ouders, een ander rolmodel?

Het is een begrijpelijke reflex, want je zoekt een verklaring, een oorzaak.

Soms blijkt dat de wortels van jouw trauma verder teruggaan dan je denkt. Voorouderlijke familielijnen spelen mee; wat tot wel twaalf generaties terug in je familie is gebeurd, kan nog steeds invloed hebben op hoe jij je voelt, reageert en pijn ervaart. Misschien dragen jouw ouders of grootouders nog steeds onverwerkte patronen met zich mee, en jij voelt dat in je eigen lichaam en emoties.

Maar hier komt de paradox:

Jouw ziel heeft bewust gekozen voor dit leven, met deze ouders en deze familielijn.

Het kan een geschenk zijn dat je mag ervaren, maar het kan ook zijn dat jij de taak hebt om bepaalde patronen te doorbreken. Misschien ben jij degene die de keten van angst, schuld of pijn eindelijk kan stoppen, zodat toekomstige generaties lichter kunnen leven. Schuld is dus geen ketting die je gevangen houdt, maar een uitnodiging om verantwoordelijkheid te nemen over hoe jij ermee omgaat en welke keuzes jij nu maakt.

Holisme als weg naar balans

In mijn praktijk Intuïtief & Intiem werk ik vanuit het besef dat je hele systeem meedoet. Je mentale, emotionele, fysieke, energetische en spirituele lagen zijn verweven.

Wanneer we met liefde kijken naar wat je gevormd heeft, erken je alles van jezelf.

Je bouwt nieuwe patronen die je steviger maken en die zorgen voor rust.

Je trauma krijgt een plek waar het mag bestaan,

maar waar het niet langer je leven verstoort.

Een concreet voorbeeld: iemand die altijd lichamelijke klachten heeft, zoals buikpijn of spanning in de schouders, zonder duidelijke medische oorzaak. Vaak blijkt dat oude pijn en onverwerkte emoties zich in het lichaam vastzetten. Door ook het fysieke en energetische lichaam mee te nemen, ontstaat er ruimte en ontspanning. Je voelt letterlijk dat je lichter wordt.

Jij bent al heel

Laat dit duidelijk zijn: je hoeft jezelf niet te repareren. Je bent al heel.

Wat we samen doen, is de lagen die je ooit beschermden stap voor stap afbouwen.

Zo komt er ruimte voor wie jij werkelijk bent, met alles wat daarbij hoort.

Misschien zie je jezelf nu nog als iemand die kapot is of iemand die het nooit meer goed kan maken. Maar stel je voor dat je al die delen van jezelf leert zien als puzzelstukjes. Zelfs de pijnlijke stukken hebben hun rol gespeeld om jou tot hier te brengen.

Als die puzzel compleet mag zijn, ontstaat er rust.

Dan hoef je niet meer te vechten met jezelf.

Wil jij ervaren hoe het voelt om triggers te zien als signalen in plaats van bedreigingen? Wil jij leren omgaan met de oude pijn die nog steeds in je lichaam en emoties aanwezig is, zonder jezelf af te wijzen of weg te drukken?

Bij Intuïtief & Intiem begeleid ik je persoonlijk, met liefde en directheid, om stap voor stap de lagen die je ooit beschermden af te bouwen.

Zo ontstaat er ruimte voor wie jij werkelijk bent, met alles wat daarbij hoort.

Je hoeft dit proces niet alleen te doorlopen.

Plan vandaag nog een geheel vrijblijvende intake en ontdek hoe je jouw trauma een plek kunt geven die het verdient, zonder dat het je leven verstoren. Samen werken we aan nieuwe patronen, stevigheid en rust.

Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten en je te helpen het leven weer voluit te ervaren.

Warme Groet,

Francis