Waarom sommige mensen niet over hun gevoel praten

Er is iets dat ik keer op keer zie in mijn werk bij Intuïtief & Intiem:

Mensen die zwijgen over wat er werkelijk in hen leeft. Ze lachen, ze functioneren, ze zijn er, maar diep vanbinnen zit een ander verhaal. Een verhaal dat ze nooit hardop durven uitspreken. Ze lijken rustig, maar het is een stilte vol gewicht. Het soort stilte dat je bijna kunt aanraken als je te dichtbij komt.

Waarom zwijgen ze?

Waarom houden ze dat deel van zichzelf gevangen?

Soms is het omdat de wereld ze heeft geleerd dat gevoelens gevaarlijk zijn.

Als kind heb je misschien gezien dat tranen werden weggeveegd, dat boosheid ongewenst was, dat angst een zwakte leek. Je hebt geleerd je hart te verstoppen, te doen alsof alles in orde is. Je hebt overlevingsstrategieën ontwikkeld die je nu vasthouden.

En dat vasthouden voelt veilig, maar het vreet ook aan je. Het is alsof je wortels te lang boven de grond hebt laten groeien, in plaats van diep in de aarde te zakken. Je voelt jezelf onstabiel, uit balans, terwijl je doet alsof alles goed gaat.

Soms zwijgen mensen uit angst.

Angst om gekwetst te worden, angst om afgewezen te worden, angst om zichtbaar te zijn. En die angst is niet klein. Ze huist in elke vezel van je lichaam, in elk ritme van je hart. Ze fluistert dat het veiliger is om je emoties weg te stoppen, te doen alsof je niets voelt, want niemand kan je echt begrijpen. Het is een tragische paradox: door te zwijgen bescherm je jezelf, maar tegelijkertijd sluit je jezelf af van verbinding en van de diepe liefde die je juist zoekt.

Het zwijgen kan ook voortkomen uit een gevoel van ontoereikendheid.

Sommige mensen weten gewoon niet hoe ze hun innerlijke wereld moeten verwoorden. Het is een chaotische stroom van gedachten en emoties, een wervelstorm die niet in woorden past. Hoe vertel je iemand dat je je leeg voelt, terwijl je lijf vol spanning zit? Hoe leg je uit dat je boos bent op iemand van wie je houdt, zonder de relatie te breken? In mijn praktijk begeleid ik mensen hierin: we vinden taal voor het onzegbare, zodat gevoelens niet langer opgesloten zitten, maar erkend en gevoeld kunnen worden.

Dan is er nog een diepere laag: Het Onbewuste.

Veel mensen praten niet over hun gevoel omdat ze het zelf niet volledig begrijpen. Het zit verborgen, verscholen achter lagen van patronen, overtuigingen en aannames die jarenlang zijn opgebouwd. Je hebt geleerd je aan te passen, te overleven, te voldoen aan verwachtingen die niet van jou zijn. Die lagen maskeren je ware emotie. Ze zorgen ervoor dat je voelt alsof je geen toegang hebt tot jezelf, alsof je gevangen zit in een leven dat niet helemaal van jou is. Het is een subtiele gevangenis, een van de ergste die er bestaat, omdat je zelf de sleutel hebt en hem niet durft te gebruiken.

Wat ik zie bij mensen die zwijgen, is vaak een diep verlangen naar verbinding, naar erkenning, naar liefde.

Maar er is iets dat hen tegenhoudt: een innerlijke stem die zegt dat hun gevoelens niet belangrijk zijn, dat ze anderen tot last zijn, dat ze niet goed genoeg zijn om gehoord te worden. Het is de stem van oude pijn, van onverwerkte ervaringen, van het onbewuste dat zich beschermt.

En toch, onder al die lagen, blijft dat verlangen naar expressie bestaan. Het fluistert, zacht maar onverzettelijk: “Laat me zien, laat me voelen, laat me zijn.”

In mijn werk bij Intuïtief & Intiem begeleid ik mensen om die lagen voorzichtig los te laten. We kijken samen naar de patronen die ze gevangen houden, naar de overtuigingen die ze in stand houden, naar de aannames die hun emotionele wereld beperken. Het is een proces van bewustwording, een reis naar het hart van jezelf.

En ja, het kan confronterend zijn. Het kan ongemakkelijk zijn. Maar juist in dat ongemak ligt de sleutel tot echte vrijheid.

Er is iets magisch dat gebeurt wanneer iemand eindelijk durft te spreken over wat er werkelijk in hem leeft. Het is alsof een sluier wordt weggetrokken, alsof een kamer die lang donker was, plotseling wordt verlicht. Je ziet jezelf, en je voelt jezelf. En dat zien en voelen opent de deur naar echte verbinding met anderen. Omdat wanneer je jezelf durft te laten zien, ook de ander durft te openen. Het is een wederzijdse dans van kwetsbaarheid en intimiteit, een dans die de meeste mensen vergeten te dansen, omdat ze bang zijn om hun eigen ritme te verliezen.

Soms merk ik dat mensen denken dat zwijgen hen sterk maakt. Ze verwarren stilte met kracht, en kwetsbaarheid met zwakte. Maar de echte kracht zit in het durven voelen, durven spreken, durven tonen wie je werkelijk bent. Het is een kracht die de ziel voedt, die relaties verdiept, die het leven intiemer en betekenisvoller maakt. Het is een kracht die bevrijdt.

Het mooie is dat het nooit te laat is om te beginnen. Je kunt altijd leren om je gevoel te benoemen, om te voelen zonder oordeel, om jezelf te laten zien. Het begint bij kleine stappen. Bij het herkennen van wat er speelt in jezelf. Bij het erkennen van de angst en de pijn, en tegelijkertijd het omarmen van het verlangen naar verbinding en liefde. Bij Intuïtief & Intiem begeleid ik mensen precies hierin: we doorvoelen het onbewuste, benoemen wat eerder ongezien bleef, en creëren een ruimte waarin het hart mag spreken.

Dus als je jezelf herkent in dit verhaal, als je voelt dat er een stem in je fluistert maar je die nog niet durft te laten horen, weet dan dit: die stem wil je bevrijden, niet beschadigen. Die stem wil je verbinden, niet isoleren. En elke keer dat je een stukje van jezelf durft te laten zien, elke keer dat je een gevoel durft te benoemen, schrijf je een nieuw hoofdstuk in je eigen verhaal. Een hoofdstuk vol eerlijkheid, intimiteit en liefde.

Het zwijgen is begrijpelijk, maar het hoeft niet permanent te zijn. Je kunt leren om je emoties te voelen en te delen, om jezelf te erkennen en te verbinden met anderen, om eindelijk te leven met het volle spectrum van wie je bent. Het vraagt moed, het vraagt bewustwording, het vraagt begeleiding.

En dat is precies waar mijn werk bij Intuïtief & Intiem over gaat:

Niet het vermijden van pijn, maar het doorvoelen ervan. Niet het sluiten van je hart, maar het openen van je ziel.

Dus laat die woorden komen.

Laat die emoties stromen.

Laat jezelf zien zoals je bent, zonder masker, zonder angst.

Want achter het zwijgen ligt een leven dat wacht om volledig beleefd te worden.

En het mooiste is:

Zodra je dat doet, ontdek je dat je niet alleen bent. Er is altijd iemand die luistert, die ziet, die voelt. En misschien, heel misschien, begint daar de echte magie van het leven: Verbinding die je hart verwarmt en je ziel doet zingen.

Je bent heel welkom, denk niet mijn probleem of hulpvraag doet er niet toe, is te klein of juist te groot.

Lief Francis🧡